Grant opisuje to w taki sposób:

„Skąd się wzięło moje zainteresowanie szczytowymi stanami świadomości? Do 29. roku życia żyłem w stanie psychicznym zdecydowanie różnym od tego, którego doświadcza większość ludzi. I ponieważ zawsze w nim funkcjonowałem, uważałem to za normalne zjawisko i nie czułem się inny niż pozostali ludzie (…) Wszystko zmieniło się, gdy ukończyłem 29 lat. W trakcie rozwodu całkowicie utraciłem mój stan. Różnica była tak dramatyczna, iż miałem wrażenie, jakby wykopano mnie z nieba i wrzucono do piekła. Zrozumiałem, jak pełna udręki i bolesna jest przeciętna świadomość. Różnice były oczywiste i radykalne. Nagle moja przeszłość zaczęła zawierać mnóstwo bolesnych pod względem emocjonalnym wspomnień. Zacząłem co noc miewać sny, co wcześniej nigdy mi się nie zdarzało. Zniknęło poczucie bycia żywym człowiekiem i odczuwania życia wokoło. Prawdy duchowe, które wcześniej zdawały mi się tak oczywiste, że nie rozumiałem, czemu właściwie ludzie tyle o nich rozprawiają, nagle stały się czymś, o czym trzeba mi było opowiadać i co należało zapamiętać. Cały czas odczuwałem niepokój i brak wewnętrznego bezpieczeństwa. Zacząłem oceniać ludzi zamiast interesować się tym, co robili. Z obecnej perspektywy wiem, że utraciłem wtedy stan zwany Ścieżką Piękna (Beauty Way – nazwa wywodząca się z kultury Indian amerykańskich). Była to dla mnie ogromna strata, kilkakrotnie rozważałem popełnienie samobójstwa. Przez kolejne lata dalej szukałem rozwiązania, ale żaden z nauczycieli, z którymi pracowałem, nie wiedział, o czym mówię. Wreszcie okazało się, że ów stan rozpoznają szamani, ale nie dysponują metodami przywracania go na stałe. W końcu pojąłem, że jeśli mam znaleźć sposób na odzyskanie tamtego stanu, muszę to zrobić sam. Nie było nikogo, kto mógłby mi to dać. Tak narodził się Instytut Badań nad Stanami Szczytowymi.”